مشکلات زناشویی در بزرگسالان مبتلا به ADHD

بزرگسالان مبتلا به ADHD در صمیمیت، رابطه جنسی و تعاملات زناشویی خود نیز با مشکلاتی مواجه هستند. این افراد روابط کمتر رضایت بخشی را با شریک جنسی یا همسر خود گزارش می کنند و به احتمال بیشتری ممکن است در طول دوران ازدواج خود، روابط دیگری نیز داشته باشند. همچنین بزرگسالان مبتلا به ADHD بیشتر به بی ثباتی متمایلند و بیشتر احتمال دارد به خاطر مسائل جزئی رابطه شان را به هم بزنند.

اختلال نارسایی توجه/فزون کنشی (ADHD) یکی از رایجترین اختلال های عصب – روان شناختی شناخته شده در کودکان و نوجوانان است. شواهد نشان می دهد نشانه های فزون کنشی/ تکانش گری در بزرگسالی کاهش می یابد، اما نشانه های نارسایی توجه معمولاً تا دوران بزرگسالی پایدار بوده و حتی ممکن است افزایش یابد.

بزرگسالان مبتلا به ADHD در صمیمیت، رابطه جنسی و تعاملات زناشویی خود نیز با مشکلاتی مواجه هستند. این افراد روابط کمتر رضایت بخشی را با شریک جنسی یا همسر خود گزارش می کنند و به احتمال بیشتری ممکن است در طول دوران ازدواج خود، روابط دیگری نیز داشته باشند. همچنین بزرگسالان مبتلا به ADHD بیشتر به بی ثباتی متمایلند و بیشتر احتمال دارد به خاطر مسائل جزئی رابطه شان را به هم بزنند.

شواهد نشان می دهد بزرگسالان مبتلا به ADHD به احتمال زیاد کودکانی خواهند داشت که نشانه های قابل توجهی از این اختلال را دارا هستند. بنابراین چالش دو جانبه کنار آمدن با ADHD یک شریک زندگی و یک کودک بیشتر به روابط زوج ها صدمه می زند. به علاوه به دلیل رفتار جنسی پرخطر بسیاری از نوجوانان و بزرگسالان مبتلا به ADHD امکان دارد در دوره ای از زندگی بچه دار شوند که کم تر آمادگی مقابله با چالش ها و حفظ یک زندگی خانوادگی سالم را دارند. همچنین والدین مبتلا به ADHD احتمالاً استرس بیشتری را در ارتباط با نقش خود به عنوان یک والد، بدون توجه به  اینکه فرزندشان مبتلا به ADHD باشد یا نه، تجربه می کنند. این والدین در کنترل رفتار کودکان خود ضعیف تر عمل می کنند و نسبت به مادران غیر مبتلا کمتر اصول انضباطی سخت گیرانه منسجمی را به کار می گیرند.

محمد راضی مرادی

آبان 1394