تنهایی | Loneliness

تنهایی اگزیستانسیال، دره ای ست که از راه های مختلف می توان به آن نزدیک شد. رویارویی با مرگ و آزادی، ناگزیر آدمی را به آن دره راهنمایی خواهد کرد.

تنهایی

یکی دیگر از دلواپسی های غایی تنهایی ست، در این شکل از تنهایی نه انزوای بین فردی با تنهایی ملازمش مطرح است و نه انزوای درون فردی، بلکه با انزوایی بنیادین  جدا افتادن هم از مخلوقات و هم از دنیا  مواجهیم ورای سایر انواع تنهایی. هر چقدر به یکدیگر نزدیک شویم، همیشه فاصله ای هست، شکافی قطعی و غیرقابل عبور؛ هر یک از ما تنها به هستی پا می گذاریم و باید به تنهایی ترکش کنیم. پس تعارض اگزیستانسیال تنشی است میان آگاهی از تنهایی مطلق و آرزوهایمان برای برقراری ارتباط، محافظت شدن و بخشی از یک کل بودن.

افراد اغلب از دیگران و از اجزای خود جدا می افتند، ولی در عمق این جدا افتادگی ها، تنهایی اساسی تری جای دارد که به هستی مربوط است، تنهایی که به رغم رضایت بخش ترین روابط با دیگران و به رغم خودشناسی و انسجام درونی تمام عیار، همچنان باقی است. تنهایی اگزیستانسیال به مغاکی اشاره دارد که میان انسان و هر موجود دیگری دهان گشوده و چلی هم نمی توان بر آن زد. همچنین بر تنهایی ای اشاره دارد که بسیار بنیادی تر و ریشه ای تر است: جدایی میان فرد و دنیا. «جدایی از دنیا» که عبارت درستی به نظر می رسد، هنوز گنگ و مبهم است.

تنهایی اگزیستانسیال، دره ای ست که از راه های مختلف می توان به آن نزدیک شد. رویارویی با مرگ و آزادی، ناگزیر آدمی را به آن دره راهنمایی خواهد کرد.